Bir konserve kutusu gibi ezilmiş olan arabanın tavanı ve kapısının iç döşemesini yırtan John, bulabildiği kadar tel ve lastik şeridi uç uca ekledi. Bagajdan bulduğu raketin dış şeridini de bunlara ekleyen talihsiz adam, oluşturduğu uzun ipi bir gömleğine bağlayarak dereye doğru saldı. Bir süre suda beklettiği gömleği geri çeken John, gömleği sıkarak suyunu ağzına akıttı.

Oldukça zahmetli olsa da, su sorununu çözmüştü. Yemek konusunda ise fazla endişeli değildi. 190 boyundaki John, 100 kiloya yakın bir ağırlıktaydı. Vücudundaki yağların onu hayatta tutabileceğini düşünüyordu.

Bulduğu bir İngiliz anahtarı yardımıyla ağaç kökünden ayağını kurtarmaya çalışan John, kimi zaman kök yerine ayağına vuruyor olsa da bu uğraşından asla vazgeçmedi.

Tüm bunların yanında zihin sağlığını da koruması gerektiğini düşünüyordu ve günlük olarak yaptıklarını, düşüncelerini kağıda dökmeye başladı. Aklını kaçırma korkusu özellikle uyuyamadığı ve hiçbir şey göremediği karanlık gecelerde daha da artıyordu.

Kardeşler Aramaya Başlıyor

John’dan haber alınamaması üzerine Çarşamba günü (15 Eylül) büyük kardeşi Frank, kayıp olan John’u aramak için Portland’a geldi. Civardaki işletmelere kardeşini sordu, onu tarif etti. Bir meyhanecinin John’a benzettiği biriyle alakalı anlattıkları sonrası dağın batısında arama yapılmasını sağladı. Ne var ki John, dağın güneyinde bulunuyordu.

Çok geçmeden iki erkek kardeş daha; Larry ve Joe ayrıca; John’un sevgilisi Mary ve kardeşi Tom da arama faaliyetlerine katılmak için dağın bulunduğu alana geldiler. Kısa bir süre sonra John’un üç arkadaşı da onlara katıldı.

Arabalarla dolaşıp uçurumlara, dağlara bakan ekip bir yandan da kayıp ilanlarını civarda yaşayanlara dağıtıyorlardı. Yerel gazetelere ilanlar verdiler, benzin istasyonları, lokantalar, barlar… her yere ilan yapıştırdılar ancak bir polis memurunun sözleri umutlarına darbe vuracak cinstendi: “John gibi kayıp olduğu bildirilen 100 kişinin daha var. Eğer oralarda bir yerlerdeyse, kendi kendisini kurtarması gerekecek.”

John’un Çabaları

Günlerce gelip giden arabaları izleyen John, hafta sonunun gelmesiyle yeniden ümitlenir oldu. Bu sefer işini şansa bırakmak istemeyen John, bulduğu ufak bir aynayı tenis raketine bantlayarak güneşin ona doğru dönmesini beklemeye başladı. Böylelikle hafta sonu bölgeyi sık sık ziyaret eden ailelerden birinin dikkatini çekebilirdi. 

Hafta sonu elliden fazla araç John’un üzerindeki yoldan geçmişti ancak çabaları yine sonuçsuz kaldı. Bir keresinde yine tam üzerinde bir araç durdu ancak bağırmalarına, İngiliz anahtarını vurarak çıkardığı seslere karşılık veren olmadı. Arabaları gördüğü halde kimsenin onu görmemesi moralini bir hayli düşürüyordu.

Geceler iyiden iyiye soğuk geçmeye başladı. Hafta içi aynasını sallamaya devam etti ancak artık kimsenin onu göremeyeceğini kabullenmişti. Bu hafta sonu da birisi beni bulmazsa burada öleceğim diye düşünmeye başladı. 

Aramanın ve Beklemenin Sonu

John’u arayan ekibin paraları ve onu bulmaya dair ümitleri gittikçe azalmıştı. Cumartesi(25 Eylül) günü, son bir kez detaylı şekilde onu aramaya, ilanlar dağıtmaya çıktılar. John’un geçtiği yollardan geçtiler, virajları döndüler ancak arabanın içindeki mahsur kalmış olan adam için bu, onu görmeyecek bir başka aracın sesinden öte bir şey değildi.

Bir sonraki gün, yani kazanın 15. günü John, artık beklemekten vazgeçti. Günlerdir bir şey yemiyordu ve vücut direnci iyiden iyiye düşmeye başlamıştı. 

Ne yapıp edip bacağını esir alan ağaçtan kurtulması gerekiyordu. Arabada bir deri çanta buldu ve bir iple onu bağladı. Çantayı arabanın dışına fırlatıp, kendine doğru çekmeye başladı. Amacı büyükçe bir taşı çantanın içine sokabilmekti.

Sabah başladığı taş avı, hava karardığı sırada başarıya ulaştı. Sonunda büyük bir tanesin, çantaya almayı başarmıştı. Hemen can dostu İngiliz anahtarını ağacın altına yerleştirdi, sonra bütün gücüyle ona vurdu. İşe yaramıştı, demir ağaç gövdesine giriyordu. Çok yakında kurtulacağını anlayan John, karanlık basması ve bitkin düşmesi sebebiyle kurtuluşu sabaha bıraktı.